دانلود مقالات ISI درباره آلدئید + ترجمه فارسی

آلدئید (Aldehyde) از دو واژه الکل (Alcohal) و هیدروژن‌گیری (dehydrogenation) گرفته شده است. هرگاه از الکل نوع اول هیدروژن‌گیری شود، در آن صورت، ماده ای تولید می‌گردد که آلدئید نامیده می‌شود. پیوند دوگانه کربن اکسیژن (C=O) که در برخی ترکیب‌های آلی همچون آلدهید، کتون، اسیدکربوکسیلیک، آمید و. . . یافت می‌شود، گروه کربونیل نامیده می‌شود. آلدئید ترکیبی آلی است که یک گروه کربونیل در یک سر خود دارد. این گروه عاملی دارای کربنی است که از یک سو با پیوند دوگانه به اکسیژن و از سوی دیگر یک اتم هیدروژن پیوند دارد و دارای فرمول عمومی RCHO می‌باشند. فرمول شیمیایی این بخش از ماده را (-CHO) می‌نویسند. از آلدئیدهای زبانزد می‌توان اتانال، متانال و بنزآلدهید را نام برد. ترکیب‌های کربونیل‌دار اهمیت ویژه‌ای در شیمی آلی دارند زیرا قابلیت تبدیل شدن به سایر ترکیب‌های آلی از طریق سنتز را دارا می‌باشند. آلدئیدها و کتون‌ها مواد شیمیایی بسیار ارزشمندی هستند و در صنعت به‌عنوان حلال یا مواد اولیه مصرف می‌شوند و بعضی‌ها مانند تستسترون به عنوان هورمون دارای اثرات دارویی و بیولوژیکی می‌باشند یا به طور مثال داروی هیدروکورتیزون که برای درمان جایگزینی در نارسایی غده فوق کلیوی استفاده می‌شود یا پریدوکسال فسفات که شکل فعال ویتامین B6 می‌باشد و نقش کوفاکتر را در مسیر ساخت NAD+ دارد، هر دو دارای گروه عاملی کربونیل هستند. در نامگذاری قدیمی، نام آلدئید از نام اسید آلی مربوطه آن گرفته می‌شد. مثلا آلدئید فرمیک از اسید فرمیک، آلدئید استیک را از اسید استیک و آلدئید پروپیونیک از اسید پروپیونیک بوجود آمده است. در نامگذاری جدیدی برای نامگذاری آلدئیدها، ابتدا طولانی‌ترین زنجیر حاوی عامل آلدئیدی را انتخاب می‌شود و سپس شماره گذاری اتمهای کربن از جهتی که گروه آلدئیدی قرار گرفته است، انجام می‌گیرد. برای نامگذاری، ابتدا شماره و نام شاخه‌های فرعی را نوشته، در پایان، اسم هیدروکربن را بطور کامل ذکر و پسوند آل (al) بر آخر آن افزوده می‌شود. آلدهیدها به علت داشتن ساختار دو قطبی – دو قطبی و در نتیجه وجود نیروهای قوی‌تر بین مولکولی در این ترکیب‌ها نسبت به آلکان‌ها و اترهای دارای وزن ملکولی یکسان، نقطه جوش بالاتری دارند، اما در مقایسه با الکل‌ها نقطه جوش پائین‌تری دارند. علت این امر آن است که آلدهیدها و کتون‌ها هیدروژن فعال (هیدروژن که دارای خاصیت اسیدی باشد) ندارند، قابلیت تشکیل پیوند هیدروژنی با ترکیب‌های کربونیل‌دار را ندارند. اما اکسیژن کربونیل به علت دارا بودن جفت الکترون‌های غیرپیوندی، می‌تواند با ترکیب‌هایی که هیدروژن اسیدی دارند پیوند هیدروژنی تشکیل دهد (گیرنده پیوند هیدروژنی باشند). با بزرگتر و شاخه‌دار شدن گروه‌های آلکیل متصل به آلدهیدها و کتون‌ها، همانند الکل‌ها، حلالیت کاهش می‌یابد. آلدهیدها و کتون‌های کوچک مانند فرمآلدهید، استالدهید یا استون با آب کاملاً قابل امتزاج هستند.