دانلود مقالات ISI درباره طراحی مفهومی + ترجمه فارسی

طراحی مفهومی(به انگلیسی: conceptual design) پس از مطالعات امکان سنجی اولین بخش از فرآیند طراحی طرح/پروژه است، خدماتی که شرکت در این مرحله ارائه می کند به صورت خلاصه به شرح زیر می باشد: در مرحله طراحی مفهومی براساس راه حل های بهینه پاسخگویی به تقاضا مبتنی بر دریافت نظرات ذینفعان کلیدی پروژه از جمله صاحبان لیسانس، تامین کنندگان کالا، تجهیزات و خدمات به منظور انتخاب دانش فنی مناسب، تعیین سیمای کلی پروژه و تدوین مبانی طراحی در مراحل پایه و تفصیلی می باشد. در این مرحله فرآیندهای اصلی و کارکرد سیستم های عمده تشکیل دهنده طرح/پروژه تعیین می شود و بیش از یک گزینه برای برآورده ساختن هدف طرح/پروژه پیشنهاد می شود و در نهایت با انجام مجدد بخشی از مطالعات امکان سنجی در صورت نیاز، گزینه برتر مشخص می شود. طراحی مفهومی یک دسته بندی خاص از طراحی به عنوان یک رویکرد نیست. طرح های مفهومی حدس و گمانی هستند که از مرزهای قابل قبول در طراحی درک می شوند. طراحی مفهومی از نظر فلسفی به هنر مفهومی که انگیزه های آرمانی آن بیش از سایر موارد (فرم، عملکرد، زیبایی شناسی و یا قابلیت عرضه در بازار) برانگیخته می شود، نزدیک است. طرح های مفهومی به طور کلی برای تولید انبوده در نظر گرفته نشده اند اما در عوض از طریق نمایشگاه ها و نشریات در گردش هستند. با این حال طراحی مفهومی به عنوان هنر به جای طراحی مستلزم قرار می گیرد. در واقع، هدف از طراحی مفهومی استفاده از طراحی به عنوان یک رسانه برای تحریک بحث و گفتگو و به چالش کشیدن مفروضات یک طراح، یک کاربر و یک مصرف کننده است. علاوه بر این، در طرح های مفهومی، مفهوم یا ایده در انزوای کامل از اصول عملکرد است. چیزی که هنرهای کاربردی به آن نمی پردازند. به عبارت دیگر انتظارات از استفاده های روزمره در طراحی مفهومی مهم است چه طراح آن را انکار کند (مبلمان غیر قابل استفاده، جواهراتی که قابل پوشیدن نباشند. ) یا به چالش بکشد (سختی در خوانایی گرافیک گرانج) چه سناریوهای جایگزین ایجاد کند و یا در آینده استفاده داستانی و یا فرضی کند. دسته دیگر طراحی مفهومی معمولا روابط سوداگرانه روانی، اجتماعی و اخلاقی بین افراد و اشیاء است به همان اندازه که روابط کارکردی خود را در نظر می گیرد. تابع ظاهری این طرح در نهایت ممکن یا غیرممکن است که عملی یا معقول شود؛ در واقع، طرح طراحی مفهومی از این نوع اغلب به عمد غیر قابل تحقق ساخته می شود تا توانایی های بالقوه خود را محدود کند. توسعه روش های گمانه زنی در مورد سناریوهای آینده و فن آوری های نوظهور که در واقع پایه و تعامل با تخیل به ما اجازه بحث درباره امکانات مختلف را می دهد، شکل می گیرد. وقتی به طراحی مفهومی میرسیم، نتیجه ی نهایی این مرحله یک تصویر کلی از آینده ی محصول است، یک طراحی بزرگ مقیاس با جزئیات کم از آن چیزی که در نهایت عرضه خواهد شد. وقتی طراحی مفهومی به انجام میرسد، ما میتوانیم متوجه شویم که محصولمان به چه مشکلاتی پرداخته و کدام مسایل را حل کرده است، محصول ما چگونه آن مسایل را حل کرده است و در نهایت کاربر، چه احساسی را از حل مشکلش توسط محصول ما به دست می آورد. فرآیند طراحی مفهومی بیش از آنکه به صورت فیزیکی قابل مس باشد، قابل خواندن و نگاه کردن است. چیزی است روی تخته وایتبرد و لابلای اوراق و گرافیک ها و نوشته ها. این مرحله را شاید بتوان بی اغراق خلاقانه ترین بخش از فرآیند طراحی دانست. با توجه به وظیفه ی اصلی طراحی مفهومی ( ایجاد پاسخهایی نو یا بدیع برای مسایل تازه یا مسایل قبلی) و توصیف دقیق همه ی تجارب، شرایط آتی محصول و … میتوان اینطور گفت که طراحی مفهومی محل اشتراک مفاهیم و مسایل کسب و کار(اقتصادی)،علوم اجتماعی و احساسات مردم و در نهایت مسایل طراحی است. به عبارتی همانطور که در ابتدای متن نوشتم، وقتی طراحی مفهومی میکنید، علاوه بر اصول طراحی (زیبایی و مسایل بصری) ارزش اقتصادی و پاسخهای طرحتان برای آینده ی کسب و کار طرح هم باید فکر کنید. علاوه بر اینها، طرح شما با فرض اینکه بالاترین سطح زیبایی و بهترین شرایط کسبو کاری آینده را داراست ولی به ساختار اجتماعی جامعه ی شما(کاربران طرح مفهومی) فکر نکرده باشد، آنوقت طرح مفهومی قابل قبولی نداشته اید.