دانلود مقالات ISI درباره زیست تخریب پذیر + ترجمه فارسی

زیست تخریب پذیر (Biodegradable) به معنی موادی است که به سادگی توسط فعالیت موجودات زنده به زیر واحد های سازنده خود تجزیه شده و بنابراین در محیط باقی نمی مانند. استانداردهای متعددی برای تعیین زیست تخریب پذیری یک محصول وجود دارد که عمدتا به تجزیه 60 تا 90 درصد از محصول در مدت دو تا شش ماه محدود می‌گردد. این استاندارد در کشورهای مختلف متفاوت است. مواد زیست تخریب پذیر، عموماً مواد آلی هستند که به عنوان یک مادهٔ غذایی برای میکروارگانیسم‌ها به‌کار می‌روند. از آنجا که میکروارگانیسم‌ها بسیار متعدد و متنوع هستند طیف وسیعی از ترکیبات از جمله هیدروکربن‌ها (به عنوان مثال نفت)، پلی کلریدبای فنیل‌ها (PCBها)، هیدروکربن‌های آروماتیک چندحلقه ای (PAHها) و مواد دارویی را تجزیه می‌کنند؛ تجزیهٔ مواد زیست تخریب پذیر ممکن است شامل هر دو مرحلهٔ زیستی و غیر زیستی باشد. در عمل، تقریباً تمام ترکیبات و مواد شیمیایی تحت تجزیهٔ زیستی قرار می‌گیرند ولی مهم سرعت نسبی چنین فرایندهایی است: نور، آب و اکسیژن از عوامل اصلی سرعت تجزیه هستند. علاوه بر این عوامل دما نیز مهم است زیرا فعالیت واکنش‌های شیمیایی در دماهای بالاتر سریع تر می‌باشد. ترکیبات قبل از تجزیه توسط ارگانیسم‌ها، باید به صورت محلول درآیند. زیست تخریب پذیری می‌تواند از چند راه اندازه‌گیری شود به طور مثال آزمون‌های تنفس سنجی می‌توانند برای سنجش فعالیت میکروب‌های هوازی استفاده شوند. برای اینکار ابتدا یک نمونه از مواد زائد جامد در یک ظرف به همراه میکروارگانیسم‌ها و خاک قرار داده می‌شود، سپس مخلوط هوا دهی شده و طی دورهٔ چند روزه که میکروارگانیسم‌ها نمونه را ذره ذره هضم می‌کنند دی اکسیدکربن تولید می‌شود. در این شرایط مقدار CO2 حاصله به عنوان شاخص تجزیه به کار می‌رود. زیست تخریب پذیری می‌تواند توسط میکروب‌های بی هوازی صورت پذیرد در این صورت میزان گاز متان تولید شده یکی از شاخص‌های تجزیه خواهد بود. در متون علمی، این فرایند زیست پالایی نامیده می‌شود. اصطلاح «کمپوست شدن» معمولاً برای توصیف زیست تخریب پذیری مواد مورد استفاده برای بسته‌بندی به کار برده می‌شد. در حالیکه تعاریفی حقوقی برای توانایی کمپوست شدن وجود دارد که طبق آنها فرآیندی که منجر به تولید کمپوست می‌شود معرفی شده‌است.