دانلود مقالات ISI درباره الیگوساکارید ها + ترجمه فارسی

الیگوساکارید به زنجیره‌های ساکاریدی می‌گویند که تعداد مولکول قند کمی داشته باشند (بین سه تا نه مولکول). این ترکیبات در بدن انسان و جانداران مختلف و دیواره سلولها به فراوانی یافت می‌شود. (البته اغلب در پیوند با سایر ترکیبات هستند) مقدار الیگوساکارید در محصولات پری بیوتیکی مختلف متفاوت بوده و به طور معمول در حدود 20-30 درصد برای هر کدام از مانان الیگوساکارید و بتاگلوکان گزارش شده اند. برای مقایسه و روشن شدن موضوع باید دانست که مقدار تعیین شده بتاگلوکان و مانان الیگوساکارید طبق روش های مختلف اندازه گیری مانند HPLC، GC/MS و یا آنالیز آنزیمی می تواند کاملاً متفاوت باشد، چون یک روش استاندارد مورد قبول عام مثل روش های AOAC برای تعیین مواد موثره پری بیوتیک ها هنوز وجود ندارد. آنچه که باید درمورد بتاگلوکان و مانان الیگوساکارید بیشتر به آن اهمیت داد زیست فراهمی آنها در داخل روده پرنده است. از آنجایی که ترکیبات داخل دیواره سلولی مخمر به صورت پیوندیافته با یکدیگر به ویژه مانوپروتئین هستند، باید این ترکیب پیچیده در پری بیوتیک تولید شده هیدولیز گردد تا مانان آزاد قابل دسترس میکروارگانیسم های روده بتواند اثرات مورد انتظار را برآورده سازد. همچنین همه مواد الیگوساکاریدی به یک میزان تاثیرگذار نیستند مثلاً اینولین، زایلوالیگوساکارید و فروکتوالیگوساکارید در جیره غذایی موش های آلوده به سالمونلا پاسخ متفاوتی داشتند و زایلوالیگوساکارید حتی باعث افزایش تعداد سالمونلا تیفیموریوم در کبد و طحال شد. در ضمن هیچ سطح احتیاج دام و طیور برای پری بیوتیک تاکنون توسط مجامع علمی معتبر جهانی تعریف نشده است، به عبارت دیگر بتاگلوکان و مانان الیگوساکارید همانند مواد مغذی کلسیم و فسفر و غیره نیستند که یک سطح حداقل نیاز حیوان برای آنها تعریف و تعیین شود. نکته دیگر اینکه رابطه عملکرد پری بیوتیک در حیوان با مقدار بتاگلوکان و مانان الیگوساکارید به صورت خطی نیست که با افزایش آنها مقدار بهره وری هم بیشتر شود بلکه به صورت منحنی است. مثلاً ساواژه و همکارانش در یک تحقیق پاسخ به دز، سطوح صفر تا 0. 33 درصد مانان الیگوساکارید را بر عملکرد و مورفولوژی روده طیور بررسی کردند که مقدار 0. 11 درصد موجب بیشترین وزن گیری شد. باید توجه داشت که الیگوساکارید بیش از حد نیز ممکن است باعث بروز مشکلاتی از جمله نقش دفاعی مخاط روده شود زیرا تخمیر سریع پری بیوتیک ها منجر به افزایش غلظت اسیدهای آلی در روده می شود. تِنبروگنکات و همکاران (2003) در یک آزمایش نشان دادند که مقدار سه گرم فروکتوالیگوساکارید در صد گرم خوراک موش های صحرایی باعث افزایش بیفیدوباکتری ها شد درحالی که مقدار شش گرم آن سبب افزایش سالمونلا در محتویات مخاط و مدفوع و همچنین اسهال شد. آنها همچنین نشان دادند که مقدار زیاد فروکتوالیگوساکارید باعث افزایش نفوذپذیری روده و اختلال در سد دفاعی روده موش های صحرایی شد.