دانلود مقالات ISI درباره ویبریو پاراهمولیتیکوس + ترجمه فارسی

ویبریو پاراهمولیتیکوس (V. parahaemolyticus) یک گونه باکتری از جنس ویبریو و از خانواده ویبریوناسه است. ویبریو‌ها باکتری‌های گرم منفی و دارای مژک هستند. معمولاً در آب دریاها و آب شیرین یافت می‌شود. ویبریو پاراهمولیتیکوس یک ویبریو بیماریزا است و همانند ویبریو کلرا باعث ایجاد اسهال می‌شوند، ولی ساز و کار بروز اسهال در هر دو یکسان نیست‌. به طوری که ویبریو پاراهمولیتیکوس، پس از تهاجم به کولون، باعث ایجاد بیماری می‌شود و حال آنکه، ویبریو کلرا بدون تهاجم به رودهٔ باریک و تنها با تولید سم (آنتروتوکسین‌)، موجب بروز اسهال می‌گردد. ویبریو پاراهمولیتیکوس باکتری نمک دوست گرم منفی است که در محیط‌های آبی یافت می‌شود. این باکتری از عوامل حاد بیماری روده‌ای پس از مصرف غذاهای دریایی نپخته و یا خام محسوب می‌گردد. علایم بیمار ویبریو پاراهمولیتیکوس اسهال آبکی، درد شکم، تهوع، استفراغ، تب، سردرد و اسهال همراه با خون می‌باشد. ماهیان آبهای شور دریاها از منابع اصلی این باکتری می باشند. ویبریو پاراهمولیتیکوس یکی از گونه های بیماریزا جنس ویبریو می باشد. این باکتری یک پاتوژن انسانی است که به صورت گسترده ای در محیط های دریایی انتشاریافته است. این باکتری غالبا از انواع غذاهای دریایی خام بویژه صدف جدا شده است. مصرف غذاهای دریایی خام یا نیمه پخته آلوده به ویبریو پاراهمولیتیکوس ممکن است منجر به بروز بیماری های گوارشی خطرناک نظیر اسهال، استفراغ، سردرد و گرفتگی عضلات شکم شود. این باکتری یکی از عوامل اصلی بیماری های ناشی از مواد غذایی در بسیاری از کشورهای آسیایی، از جمله چین و ژاپن است. این باکتری نمک دوست، نخستین بار به عنوان عامل عفونت غذایی در ژاپن در سال 1950 گزارش شد که در این سال، 272 نفر بیمار شدند و 20 نفر نیز بعد از مصرف ساردین نیمه خشک فوت کردند. سوش های ویبریوپاراهمالیتیکوس که از بیماران اسهالی جدا شده اند، یا همولیزین مستقیم مقاوم به گرما (TDM) یا همولیزین وابسته به TDH (TRH) یا هر دو را تولید می کنند. سوشی که تولید TDH می کند را کاناگاوای مثبت (Kanagawa) می نامند. نشان داده شده است که TDH دارای فعالیت های همولیتیک، آنتروتوکسیک، کاردیو توکسیک و سیتوتوکسیک است. مکانیسم پاتوژنز ویبریو پاراهمالیتیکوس، هنوز آشکار نشده است. در بیماران حاد عفونت با این باکتری، پاسخ التهابی در روده و دستگاه گردش خون از شدت کمتری نسبت به بیماران شیگلایی برخوردار است، ولی شدت آن از بیماران وبایی بالاتر است.