دانلود مقالات ISI درباره تترو دوتوکسین + ترجمه فارسی

تترو دوتوکسین (به انگلیسی: Tetrodotoxin) با فرمول شیمیایی کربن۱۱هیدروژن۱۷نیتروژن۳اکسیژن۸ یک ترکیب شیمیایی با شناسه پاب‌کم ۲۰۳۸۲ است. که جرم مولی آن ۳۱۹٫۲۶۸ می‌باشد. تترو دوتوکسین یک ترکیب فوق العاده سمی است و کشنده تر از سیانور است. هنوز هیچ داروئی ضد سم برای این ترکیب وجود ندارد. بدن ماهی بادکنکی حاوی مقدار زیادی از این سم است اما در ژاپن توسط ماهر ترین آشپزها سم زدایی و طبخ می‌شود و با قیمت بالای 120 دلار در اختیار مردم قرار می‌گیرد. سایر اجزای سمی این ماهی در ظروف قفل دار به محلی منتقل و سوزانده میشود. واژه بادکنکی از آنجا آمده است که ماهی می‎تواند با گرفتن مقادیر زیادی هوا یا آب خود را باد کند. فلس این ماهیان تغییر ماهیت داده و صفحات یا میخ های محافظت کننده ای را بوجود آورده‎اند هر چند این ماهیان در مناطق گرمسیری و معتدل به فراوانی دیده می شوند، امّا در سراسر دنیا به عنوان سمّی شناخته شده اند. سم در تخمدان ها، کبد و روده‎ها عمدتاً انباشته می شود؛ مقادیر کمتری در پوست است، ولی ماهیچه ها معمولاً فارغ از سم هستند. سمّیت آن بستگی به سیکل تولید مثل دارد. سمّ موجب اختلال در هدایت عصبی– عضلانی در اعصاب حسی و موتور و دستگاه اعصاب سمپاتیک می گردد و این اثر از طریق اختلال در انتقال سدیم حاصل می آید. همچنین، سم اثرکاهنده بر روی مراکز بصل النخاعی، ماهیچه‎های اسکلتی (کاهش تحریک پذیری)، هدایت درون قلبی و انقباض میوکاردی دارد. ممکن است افت فشارخون به دلیل اثر سم روی رشته های کولینزژیک پیش گانگلیونی یا اثر مستقیم آن بر روی قلب باشد. اثر کاهندگی تنفسی پیش از اثر کاهندگی قلبی عروقی روی می دهد. پیش از اینکه بیمار نشانه های فلج یا ضعف از خود نشان دهد، کاربرد استفراغ آورنده، یا لاواژ معده ممکن است در برداشت مواد سمّی سودمند باشد. شارکول فعال، به صورت خوراکی تجویز می شود. بعد از اینکه ضعف هویدا شد، درمان کاملاً علامتی است (مانند برقراری راه هوایی، کنترل علائم حیاتی، اندازه گیری گازهای خونی و پروفیل بیوشیمیایی). بیمار ممکن است به تهویة مصنوعی برای 24 ساعت نیاز داشته باشد. از آنجا که بیمار کاملاً هوشیار است (هر چند حرکت عضلات تنفسی و ماهیچه های اسکلتی از بین رفته اند) تجویز آرامبخش ملایمی همچون دیازپام، منطقی به نظر می‎رسد و در تمام طول درمان دادن اطمینان به بیمار لازم است. هرچند که داروهای گوناگونی چون، کلسیم گلوکونات 10 درصدی وریدی، آنتی کلین استرازها، تحریک کننده‎های تنفسی و استروئید تجویز شده اند، ولی هیچکدام شواهد کافی برای اثر بخشی از خود نشان نداده اند.