دانلود مقالات ISI درباره موز + ترجمه فارسی

موز یک میوه استوایی کشیده و منحنی است که پوست بیرونی آن صاف است و وقتی که به حد کافی رسیده باشد به راحتی پوست آن جدا می‌شود. موزها را وقتی که هنوز سبز هستند از درخت می‌چینند، ولی تحت شرایط کنترل شده ای پیش از آن که به میوه فروشی ها ارسال شوند، می رسند. نشانه رسیده بودن یک موز داشتن پوست زرد و وجود خال های ریز قهوه ای روی آن است. ردپای موز در متون قدیمی اسلامی و همچنین در بین یونانی‌ها، رومی‌ها و هندوها دیده شده است. باستان‌شناسان مدارکی یافته‌اند که نشان می‌دهد احتمالاً موز اولین میوه‌ای بود که توسط بشر کشت شده است. درباره تاریخچه پیدایش موز بهتر است بدانیم که این میوه حدود ۴۰۰۰ سال پیش از مناطقی در مالزی نشأت گرفت. تا پیش از سال ۱۸۷۶ که نمایشگاه قاره ای فیلادلفیا برگزار شد موز هنوز به قاره امریکا وارد نشده بود. امروزه موز دومین محصول میوه ای در جهان به شمار می رود. موزها در دسته‌های 10 تا 20 عددی می‌روید که به آن پنجه‌ی دست گفته می‌شود. هر یک عدد موز موجود در این گروه را یک انگشت می‌گویند. در واقع هر عدد موز یکی از انگشت‌های این دست محسوب می‌شود. کشور هند بزرگ‌ترین تولیدکننده‌ی موز است. کشور هند با تولید سالانه بیش از 16 میلیون تن موز در صدر کشورهای تولیدکننده‌ی این میوه قرار دارد. باید بدانید بیش از 100 کشور در سرتاسر جهان به کشت موز مشغول‌اند که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به تایلند، مکزیک، برزیل و اکوادور اشاره کرد. این میوه حاوی ویتامین های C،B6،A و مواد معدنی شامل آهن، فسفر، منیزیم، پتاسیم، سدیم و روی و مقدار قابل توجهی قند است. قند این میوه نسبت به سایر میوه ها سریع تر جذب میشود و باعث بالا رفتن سریع قند خون می شود. در زمان های قدیم در طب چین موز به عنوان نرم کننده دستگاه گوارش و ریه ها مصرف می شد و همچنین برای درمان یبوست، زخم ها و سرفه های خشک توصیه می شد در آن زمان موز را به شکل سوپ های غلیظ مصرف می کردند. موز میوه بی‌ضرری است، ولی فقط موزهای خام برای اشخاصی که دستگاه گوارشی حساسی دارند، ممکن است تولید امتلاء معده و نفخ و یبوست نماید، و به علاوه کسانی که نمی‌توانند مواد قندی را بخوبی هضم کنند، و همچنین عده‌ای از مبتلایان به ورم روده، به خصوص بیماران مبتلا به قند و اشخاص چاق، به دلیل زیادی قند موجود در موز نباید از آن بخورند.