دانلود مقالات ISI درباره پیش بینی + ترجمه فارسی

پیش بینی(به انگلیسی: Forecasting) در مورد اتفاقاتی که ممکن است در آینده بیافتند صحبت می‌کند. بیشتر پیش‌بینی‌ها بر مبنای تجربیات یا دانسته‌ها هستند. بین پیش‌بینی و پیش‌گویی تفاوت هایی وجود دارد. پیش‌بینی بیان اتفاقاتی است که انتظار می‌رود اتفاق بیافتند، اما پیش‌گویی محدوده وسیع‌تری را شامل می‌شود و ممکن است به مواردی اشاره کند که مورد انتظار نیستند. تضمینی برای درست بودن پیش‌بینی‌ها وجود ندارد اما پیش‌بینی امری بسیار مهم در برنامه ریزی است. هووارد استیونسون در مورد پیش‌بینی در امر تجارت می‌نویسد: ". . . پیش‌بینی حداقل دو ویژگی دارد: مهم و دشوار". هر مدیری در تصمیم گیری های خود به نحوی با پیش بینی سر و کار دارد. برخی از پیش بینی ها ساده و برخی دیگر پیچیده و مشکل می باشند. همچنین پیش بینی ها می توانند برای دوره های زمانی کوتاه مدت یا بلند مدت انجام گیرند. البته هیچ گاه پیش بینی دقیقاً با واقعیت تطبیق نمی کند، و باید کوشید خطای پیش بینی به حداقل ممکن تقلیل یابد. علمای مدیریت در زمان حاضر فنون و تکنیک های مختلفی را برای پیش بینی ابداع کرده و در اختیار مدیران قرار داده اند. هریک از این فنون کاربرد خاص خود را دارد و با آگاهی از مجموعه آنها می توان پیش بینی های موفقت ری را انجام داد. مدیران باید بکوشند تا مدلی را برای پیش بینی انتخاب کنند که پاسخ گوی نیازهای سازمان و متناسب با فعالیت های آن باشد. در بسیاری موارد ممکن است یک مدل ساده پیش بینی نتایج بهتری نسبت به یک مدل پیچیده ارائه دهد. به طور کلی می توان روش های پیش بینی را به سه گروه مختلف تقسیم کرد: -پیش بینی های قضاوتی(Judgmental forecasts) -پیش بینی بر مبنای گذشته (extensions of past history) -پیش بینی علت و معلولی (Causal forecasting). پیش بینی قضاوتی: در مواقعی که اطلاعات دقیق و کاملی در مورد مساله وجود نداشته باشد از این نوع پیش بینی استفاده می شود. در این روش کوشش می شود نظرات ذهنی به صورت پیش بینی های کمی درآید و قابل استفاده شود. استفاده از نظرات کارشناسان فن، سازمانهایی که در آینده نگری صاحب تجربه اند، و سایر متخصصان می توانند در انجام این نوع پیش بینی ها مفید باشد. پیش بینی بر مبنای گذشته: در این نوع پیش بینی آمار و ارقام و اطلاعات گذشته را اساس پیش بینی آینده قرار می دهیم. به عبارت دیگر فرض ما بر این است که در کوتاه مدت می توان روند گذشته را به آینده تسری داد. از این رو این روش برای پیش بینی های بلند مدت قابلیت استفاده چندانی ندارد زیرا اگرچه اطلاعات گذشته راهنمای خوبی برای آینده است اما به علت تغییراتی که در طول زمان رخ می دهد این روش به طور دقیق نمی تواند آینده را آنچنان که اتفاق خواهد افتاد در بلند مدت، پیش بینی کند. پیش بینی علت و معلولی: اگر اطلاعات کافی در مورد موضوع پیش بینی موجود و روابط بین متغیرها نیز مشخص باشد، ما می توانیم ازاین روش استفاده کنیم. به عنوان مثال اگر بین فروش و متغیرهای دیگری مانند درآمد ملی، قیمت کالا ودرآمد خالص، رابطه ای وجود داشته باشد می توان با استفاده از روش رگرسیون که نوعی روش پیش بینی علت ومعلولی است، مدلی برای روابط مذکور تنظیم کرد و به پیش بینی پرداخت. پیش بینی قضاوتی – روش دلفی: در این روش از نظر متخصصان امر نهایت استفاده به عمل می آید. ابتدا گروهی از کارشناسان و متخصصان صاحب نظر انتخاب می شوند و به وسیلۀ پرسشنامه ای نظرات آنان در مورد موضوع مربوط گرد آوری می شود. سپس نظرات مختلف را به سایر اعضاء گروه اطلاع داده ونظرات جدید جمع آوری می شوند. به این تریب همۀ اعضاءاز اطلاعات و نظریات یکدیگر مرتباً مطلع می شوند وبه اظهار نظر جدیدی می پردازند. از آنجا که در روش دلفی نظرات کتبی وانفرادی اعلام می شود، افراد گروه تحت تاثیر نظر اکثریت قرار نمی گیرند و آزادانه نظر واقعی خود را ابراز می دارند. پیش بینی قضاوتی- روش توافق جمعی: در این روش اعتقاد بر این است که نظر جمع متخصصان برتر از نظر یک فرد است. از این رو طی جلساتی نظر افراد حضوراً گردآوری می شود و پس از بحث وگفتگو آنچه که مورد توافق جمع است اساس پیش بینی قرار می گیرید. به علت اینکه افراد باید در جلسه نظرات خود را علنی ابراز کنند، جو جلسه ونظر سایرین می تواند نظرات ابراز شده را تحت تاثیر قرار دهد.