دانلود مقالات ISI درباره سیکلودکسترین‌ + ترجمه فارسی

سیکلودکسترین‌ها مولکول‌های حلقوی هستند که از اتصال 6، 7 یا 8 مولکول گلوکز ایجاد می‌شوند که به‌ترتیب γ، β، α سیکلودکسترین نامیده می‌شوند. سیکلودکسترین‌ها بعلت قرار گرفتن گروه‌های هیدروکسیل زیاد در مولکول‌های گلوکز تصور می‌شود که باید کاملا قطبی باشند ولی با توجه به ساختار فضایی خاصی که اختیار می‌کنند ویژگی‌های جالب و منحصربه‌فردی دارند. گروه‌های هیدروکسیل ثانویه (اتم‌های 2C3،C واحدهای گلوکزی) روی یک بخش مخروط ناقص قرار گرفته‌اند ؛ در حالی که گروه‌های هیدروکسیلی اولیه روی بخش مخالف مخروط ناقص قرار دارند. داخل مخروط ناقص حلقه‌ای از گروه C1، حلقه‌ای از اکسیژن‌های گلوسیدی و حلقه دیگری از گروه‌های C-H تشکیل شده است بنابراین داخل مخروط سیکلودکسترین در مقایسه با آب نسبتا غیر قطبی است. این‌ها باعث می‌شود مولکولی داشته باشیم که بیرون آن آبدوست است و میتواند در آب حل شود و حفره‌ای ناقطبی دارد که ماتریسی آب گریز به وجود می‌آورد، که با عنوان محیط میکروهمگن شناخته می‌شود. به همین دلیل سیکلودکسترین ‌ها در ایجاد کمپلکس در هم جای (کمپلکس‌های مهمان – میزبان) با گستره وسیعی از ترکیبات جامد، مایع و گاز از طریق سازوکار کمپلکس شدن مولکولی به کار برد. در این کمپلکس‌ها، مولکول مهمان درون حفره سیکلو دکسترین میزبان نگه داشته یا گنجانده می‌شود. این فرایند را در هم جای گرفتن می‌نامیم. تشکیل کمپلکس به خاطر هم اندازه بودن ابعاد حفره میزبان و مولکول مهمان است. توانایی آنها برای ایجاد کمپلکس‌های در هم جای با مولکول‌های آلی مهمان امکان ساختن رشته‌های فرامولکولی را فراهم نموده و بدین ترتیب است که ساختارهای مولکولی مانند: کاتنان‌ها، روتاکسین‌ها، پلی روتاکسین‌ها و تیوب‌ها ساخته شده‌اند. سیکلودکسترین ها اولیگوساکاریدهای حلقوی هستند که می توانند به عنوان نانوکپسول های خالی با حفره آب گریز و سطح خارجی آب دوست تعریف شوند که سه گروه اصلی آن ها عبارت از: β، α و γ می‌باشند. سیکلودکسترین ها توانایی کپسوله کردن گستره ی وسیعی از مواد از جمله داروها را دارند، بنابراین از آن ها به طور گسترده در داروسازی به عنوان عوامل افزایش دهنده حلالیت داروهای کم محلول در آب و پایدار کننده استفاده می شوند. به دلیل حلالیت نسبتا پایین و سمیت کم سیکلودکسترین های طبیعی، اصلاح آن ها با گروه های عاملی مناسب یک روش برگزیده جهت افزایش حلالیت و کاهش سمیت آن ها می‌باشد. نیفدیپین دارویی است که در درمان فشار خون بالا و کاهش درد قفسه سینه در بیماران قلبی استفاده شده که به دلیل حلالیت کم در محیط آبی و ناپایداری در برابر نور، اثربخشی مناسب و کامل خود را نخواهد داشت. هدف اصلی این پروژه افزایش حلالیت و پایداری این دارو و دارورسانی در ابعاد نانو از طریق کمپلکس شدن با β-سیکلودکسترین و مشتق آمینو آن و مقایسه میزان توانایی آن ها در تشکیل کمپلکس بوده که به این منظور، مشتق آمینو β-سیکلودکسترین سنتز شده و با روش هم رسوبی کمپلکس آن ها با دارو تهیه شده است. در نهایت، تمامی اهداف مورد نظر با آنالیزهای FT-IR، 1H NMR،اسپکتروفتومتری UV-Vis، DSC، DLS، TGA، روش حلالیت فاز و روش جاب بررسی شده و نتیجه مطلوب حاصل گردیده است.