دانلود مقالات ISI درباره سلول های بنیادی جنینی + ترجمه فارسی

سلول های بنیادی جنینی (به انگلیسی: Embryonic stem cell)، یا (ای‌اس ES) بن‌یاخته‌هایی هستند که از تودهٔ سلولی داخلی بلاستوسیست؛ یک مرحلهُ ابتدایی جنینی پیش از لانه‌گزینی، حاصل می‌شوند. جنین انسان در ۴ تا ۵ روز بعد از لقاح به مرحلهٔ بلاستوسیست می‌رسد؛ که در آن زمان آنها از ۵۰ تا ۱۵۰ یاخته تشکیل شده‌اند. منزوی‌ساختن امبریوبلاست یا تودهٔ سلولی داخلی (آی‌سی‌ام ICM) به تخریب بلاستوسیست منجر می‌شود، که به مطرح‌شدن مسائل اخلاقی، از جمله این که آیا جنین در مرحلهٔ پیش‌کاشت باید از نظر وضعیت اخلاقی یا حقوقی؛ به همان صورت وجود توسعه‌یافته‌تر انسان در نظر گرفته‌شود یا نه، می‌انجامد. یاخته‌های بنیادی جنینی انسان اندازه‌ای کم‌وبیش نزدیک به ۱۴ میکرومتر دارند در حالی که یاخته‌های بنیادی جنینی موش به ۸ میکرون نزدیک‌تر است. سلول‌های بنیادی جنینی به واسطة ویژگی پُرتوانی بالا، قادرند به انواع مختلفی از سلول‌ها تبدیل شوند. حتی بر اساس گزارش‌های اخیر، محققان توانسته‌اند در شرایط آزمایشگاهی، با استفاده از این سلول‌ها، تخمک و اسپرم نیز تهیه کنند. این توانایی که بتوان سلولی مانند اسپرم یا تخمک تولید نمود که تقسیم میوز انجام داده و زایا باشد، از ارزش بسیار بالایی برخوردار است. این ایده روش بسیار ارزشمندی است که در آینده، تحول بسیار بزرگی در درمان افراد نابارور ایجاد خواهد کرد. بن‌یاخته‌های جنینی در مرحله بلاستوسیست از توده سلولی داخلی یا Inner Cell Mass گرفته می‌شوند. بلاستوسیست یکی از مراحل دوران جنینی است که به لحاظ مرفولوژی، شبیه یک توپ توخالی است. سلول‌های محیط این توپ تروفوبلاست (Trophoblast) هستند که جفت را می‌سازند. در داخل این توپ هم تعدادی سلول جمع شده‌اند که در مراحل بعدی، به جنین تبدیل می‌شوند. اگر این تودة سلول‌های داخلی را برداشته و در محیط آزمایشگاهی کشت بدهند، بن‌یاخته‌های جنینی ایجاد می‌شوند. اما هنوز دقیقاً مشخص نیست که آیا این توده سلول‌های داخلی منشأ بن‌یاخته‌های جنینی هستند، یا این‌که فرآیند مذکور، حاصل شرایط محیطی بوده و تودة سلول‌های داخلی در محیط آزمایشگاهی سلول‌های دیگری را می‌سازند که آن‌ها به بن‌یاخته‌ جنینی بدل می‌شوند. جداسازی و کشت موفق سلول های بنیادی پرتوان انسانی شامل سلول های بنیادی جنینی (hESCs) و پرتوان القایی انسانی (hiPSCs) در شرایط آزمایشگاهی پتانسیل و امیدهای جدیدی را برای کاربردهای درمانی مانند مهندسی بافت و پزشکی ترمیمی ایجاد کرده است. با این وجود، اغلب کاربردهای درمانی این سلول های ارزشمند نیازمند تولید مقادیر زیادی سلول هدف با خصوصیات کاملا مشخص، تعریف شده و یکسان است. از این رو، کاربردی شدن یافته های ارزشمند آزمایشگاهی مستلزم توسعه سیستم های کشت پویا، مقیاس پذیر، با کارایی بالا و قابل اعتمادی است که قادر باشد سلول های مورد نظر را در مقیاس بالا، تحت شرایط کاملا کنترل شده و خصوصیات کاملا مشخص و یکسان تکثیر کند. توسعه موفق سیستم کشت برای اهداف درمانی نیز نیازمند شناسایی و بررسی دقیق عوامل موثر بر تکثیر، حفظ خودنوزایی و تمایز سلول های بنیادی جنینی و پرتوان القایی انسانی مانند تاثیر رده سلولی، اجزای محیط کشت، شرایط کشت و سیستم کشت است که در سال های اخیر مورد توجه بسیاری از محققین قرار گرفته است.